Wij waren een paar dagen op de camping aan de Möhnesee in Delecke. Op een dag besloten wij ook maar eens wat in het wildpark bij Warstein te gaan rondzwerven. Dit is een mooi gelegen wildpark met daar binnen ook druipsteengrotten in de heuvels bij Warstein.
Het wild dat hier in grote weiden loopt, is wild dat ook in het wild in Sauerland voorkomt. Wij zagen o.a. wilde zwijnen, sikaherten, vossen, wasberen. De lynxen lieten zich niet zien in een mooi rotsachtig park.
Het sikahert (Cervus nippon) is een hert dat oorspronkelijk voorkomt in Oost-Azië. De soort is in Europa en Nieuw-Zeeland ingevoerd. Het sikahert kan kruisen met het edelhert en vruchtbare nakomelingen voortbrengen. De vacht is zomers kastanjekleurig roodbruin. Over de zomervacht lopen enkele rijen van wittige vlekken. ’s Winters is de vacht donkerder. Mannetjes hebben dan een donkergrijze tot zwarte vacht, vrouwtjes een meer lichtbruine of grijs. Het sikahert ruit in lente en herfst. Hij heeft een wit staartstuk en een korte, witte staart, die wordt belijnd door een donkerbruine streep. Het sikahert heeft een kop-romplengte van 110 tot 150 cm, een schouderhoogte van 70 tot 100 cm en weegt 80 tot 120 kilogram.
Het gewei (van het mannetje) heeft tot acht enden. Het gewei groeit (zowel in grootte als in aantal enden) naarmate het dier ouder wordt. Oudere herten hebben echter weer kleinere geweien. De grootte van het gewei is behalve van leeftijd ook afhankelijk van de kwaliteit van het voedsel. Het sikahert is te onderscheiden van het eveneens gevlekte damhert door de grootte (damherten worden meestal groter) en door het gewei. Het gewei van een sikahert bestaat uit “takken met vingers” (enden), terwijl het damhert een schoffelgewei heeft: er zitten tussen de enden “vliezen”.
Dit filmpje maakten wij een paar jaar later in een wildpark Anholter Schweiz, vlak over de Nederlandse grens bij Gendringen van een burlend sikahert:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dank voor je reactie!
Een groet van Zwerver